Nie będę owijać w bawełnę, ten kurs może być dla Ciebie przełomowy. 

Bardzo wiele osób ma z dialogami problem, nie wie jak je pisać, nie wie jak sprawić, żeby brzmiały naturalnie i były wciągające i nie przegadane. Przeczytałam w życiu masę beznadziejnych dialogów, sztucznych, o niczym, napompowanych, w których bohaterowie przemawiają zamiast mówić, w których gadają w ciemnościach (dowiesz się wkrótce, co mam na myśli!) albo są gadającymi głowami. 

Precz ze złymi dialogami!

Już niedługo Twoje dialogi będą jak diamenciki.

Gwarantuję Ci to pod jednym warunkiem – że będziesz robić ćwiczenia. Jeśli przerobisz cały kurs, zrobisz każde ćwiczenie 3 razy i Twoje dialogi się nie poprawią, gwarantuję Ci całkowity zwrot kosztów. 

Mam niezachwianą wiarę, że możesz nauczyć się pisać rewelacyjne dialogi i bardzo się cieszę, że tu jesteś!

Czego nauczysz się na kursie:

•  czym się różni wymiana kwestii od sceny dialogowej i już nigdy nie napiszesz tej pierwszej,
• jak sprawić żeby twoje postacie mówiły, a nie przemawiały,
• co to są „gadające głowy” i czemu ich nie chcesz,
• jak napisać wciągający dialog,
• jak pokazać emocje bohaterów w dialogu,
• dlaczego mowa ciała bohaterów jest ważna i jak ją wykorzystać.

Jak dokładnie wygląda kurs:

• dostaniesz ode mnie 6 maili: początek, 4 lekcje i zakończenie
• pierwszy mail trafi do Ciebie od razu po zakupie kursu, drugi mail, czyli pierwsza lekcja w pierwszy piątek po zakupie, każda kolejna lekcja w kolejny piątek
• w każdej lekcji będzie materiał wiedzowy w postaci tekstu oraz
• w każdej lekcji będzie video, w którym wyjaśniam zagadnienia techniczne, daję Ci całą wiedzę do pisania świetnych dialogów!
• w każdej lekcji czekają Cię ćwiczenia, bo tylko dzięki praktyce Twoje umiejętności wzrosną
• możesz otwierać maile, odtwarzać video i robić ćwiczenia w wybranym przez siebie momencie
• maile i video będą dla Ciebie dostępne już zawsze, możesz więc czytać je i oglądać nagrania dowolną ilość razy przez dowolny czas

Opinie absolwentów:

Marta Lewińska

Moje dialogi po kursie zmieniły się o 180 stopni, przede wszystkim skupiam się teraz na tym co się dzieje z bohaterami w trakcie mówienia. W ten sposób czytelnik dostaje wizję w 4D – dialog, gestykulacja, mowa ciała, grymasy twarzy. Co innego bohater myśli, co innego mówi. Pisze mi się o wiele łatwiej, bo jak człowiek świadomy jaki efekt chce osiągnąć i jakimi technikami może to zrobić to jakoś pióro samo pisze. Zmieniło się wszystko, czuć autentyczność. Jak czytam swoje stare dialogi to mam wrażenie, że była to tylko wymiana suchych zdań. Teraz czytając nowe wchodzę w historię, używam dialogów, aby popychać fabułę do przodu. 

Mam wrażenie, że po kursie jakby mi się klapka w mózgu otworzyła i nagle wszystko jest na swoim miejscu. Zadania były wymagające, a to najbardziej cenię w kursach. Takie zadania, które wymagają, żeby wyjść ze swojej strefy komfortu, bo tylko wtedy możemy się rozwijać. Video – super ! Ja jestem wzrokowcem, lubię wszelkiego rodzaju supporty do nauki [zarówno spisane notatki jaki i filmiki] – każdy znajdzie coś dla siebie. Poza tym to taka namiastka prawdziwego kontaktu, w czasach w których jesteśmy niejako zmuszeni do e-życia. 

Każdy kto pisze i chce rozwijać warsztat powinien trafić do Ciebie, bo otwierasz oczy tak szeroko, że po kursie jedyne co należy zrobić to usiąść i pisać. 

 

Martyna Zieleniec

Kurs dał mi mówiąc wprost – wiele 🙂 Podczas słuchania robiłam notatki, nadałam tytuły każdej lekcji i wypunktowałam najważniejsze zdania. Jeszcze oczywiście wrócę do lekcji i przerobię je jeszcze raz, bo lubię mieć wszystko dokładnie na papierze. Kiedy wróciłam po kursie do mojego tekstu i zaczęłam skupiać się na dialogach, które już miałam, to momentami śmiać mi się chciało! Z tego, że mam takie dialogi, w których moi bohaterowie bardzo wiele czują – strachu, współczucia, samotności, wdzięczności i wiele się wokół nich dzieje (wiatr podrywa liście, ostatnie promienie słońca przebijają się przez ogołocone drzewa drzewa, domki majaczą za choinkami) – ale tych uczuć nie uzewnętrzniają, ponieważ stoją jak kukły i patrzą na siebie. Pojawia mi się na przykład czarnoskóry bohater, który w poszukiwaniu lepszego życia dla swojej rodziny opuścił kraj, żeby zarobić trochę pieniędzy. Pracuje w sklepie, gdzie całymi godzinami wykłada towar. Chciałam, żeby czytelnik go polubił i mu współczuł. By się nad nim rozczulił. I dialog, który poprowadziłam pomiędzy nim, a główną bohaterką jest tak płaski, że sama nie poczułam z nim więzi. Ja, która go stworzyłam! Na szczęście nie miałam tak wszędzie, ale gdyby nie kurs, raczej bym tego nie dostrzegła. Zdałam sobie również sprawę z tego jak często informuję czytelnika o tym, że postać coś “powiedziała”, “odrzekła”, “odpowiedziała”, “odezwała się”. No masło maślane 🙂 Unikam teraz tych czasowników i przechodzę od razu do opisu czynności/gestu, którą postać wykonuje.

Dziękuję Ci za kurs i wszystkie zawarte w nim wskazówki!